മിഥ്യ

എത്രയോ വട്ടംകാത്തുഞാനെന്നിലെ,
എത്രമനോഹര സന്ധ്യകളെ...
എന്നെയറിയാതെഅകമേനിന്നവള്‍,
എത്രയോ നിഷ്പ്രഭം പുഞ്ചിരിച്ചു!

എത്രമേല്‍ ആശിച്ചിരുന്നു നിന്നെഞാന്‍,
എത്രയോ,കാലം തപസ്സിരുന്നു...
എത്ര നിരാശ നിരാലംബമായെന്റെ,
എന്നെയോ,ഇന്നുമുറക്കിടുന്നു...

എന്നെ അറിയാത്തപ്രണയമേ,നിന്നെഞാന്‍
എത്രയോവട്ടംതിരിഞ്ഞുനോക്കി..
എന്നെ അറിയാതെ വീണ്ടും ക്രൂരമായ്,
എന്നുമേവന്നുതിരിച്ചുപോയീ!

എന്തെന്നറിയാത്ത പുണ്യമോ,നീ...
ഏതെന്നറിയാത്ത പാപമോ നീ?
എന്നും മനസ്സിനെ പരിലാളനം ചെയ്യും,
എത്രയോ ദിവ്യമാമനുഭൂതിയോ?

എന്നുമേആത്മാവില്‍ മുള്ളുവിതറിടും,
എങ്ങും നിറയും വേദനയോ?
എവിടെ യെന്തെന്നറിയാതെ വന്നിടും,
ഏകാന്ത ദുഃഖമോ?മോചനമോ?

എന്നും മനസ്സിന്റെ ദിവ്യമാം ഭാവങ്ങള്‍
എങ്ങും നിറയുന്ന സൌന്ദര്യമായ്..
എവിടെയോ കണ്ടു മറന്ന നിഴലുപോല്‍..
എന്നും പൊഴിയുന്നു മോഹരേണുക്കളായ്..!

എങ്കിലും പ്രണയമേ,നിന്നെയറിയാത്ത
ഏതൊരു ജന്മവും നിഷ്ഫലമോ?
എങ്കിലും ദുഃഖങ്ങളേകിപ്പിരിയുവാന്‍,
എന്നില്‍ നിറയുന്നു ഓര്‍മ്മകളായ്....!