കവിതേ,ചൊല്ലു നിന്‍ അനര്‍ത്ഥവ്യാപ്തിയില്‍
ഉരുകുന്നുവോ മനമിന്നു ഉരുളിയിലെണ്ണപോലവേ?
ഉഴറുന്ന മനമിന്നു നിന്‍ വ്യാജബന്ധത്തിന്‍
പുതുമയിലിന്നുനീ മാറുന്നു വ്യവഹാര കവിതയായ് !
വരുമൊരു ദിനം നിന്റെ പഴയസൌഹൃദം
ശ്രേഷ്ഠമായ് നിന്നെപരിഗ്രഹിച്ചീടുവാന്‍ ,
അന്നു നിന്‍ പുതുമയാം ശപ്തബന്ധങ്ങളെ
അകലെ നിറുത്തുക വരാതിരിക്കുവാന്‍ .
മലയാള കവിതേ,നിന്‍ പുണ്യജന്മത്തെയും
നഷ്ടമാക്കാതെ നീ നോക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുക
തകര്‍ക്കുവാന്‍ ഉറച്ചൊരു വ്യവഹാര ഭാഷയെ
നിന്‍ ബന്ധുവാക്കി നശിക്കാതിരിക്കുക.
പഴമ പെറ്റൊരു മലയാള കവിതതന്‍
പുണ്യമാം ജന്മങ്ങളായിരം പൂവിടും,
ജന്മജന്മാന്തര പുണ്യമായ് നേടിയ
ദൈവീകഭാഷ അതിനര്‍ത്ഥമായ് തീര്‍ന്നിടും!
കവികളൊരായിരം ജനിച്ചിടാം ഉലകിതില്‍
കവിതകള്‍ കോടികള്‍ ചേഷ്ടകള്‍ കാട്ടിടാം
എങ്കിലും പുണ്യമാം മലയാളഭാഷയില്‍
ശ്രേഷ്ഠമാം കാവ്യത്തിന്‍ ശീലുകള്‍ നിറയട്ടെ!
ശ്രീദേവിനായര്‍
